Groei

Groei

Euphonia op mars langs Zwikkelaarsplein Eibergen

Euphonia op mars langs Zwikkelaarsplein Eibergen

Enkele maanden na Engbert Bartelink, overleed na een korte ziekte op 21 april 1964 Herman Menkhorst sr. in de leeftijd van 84 jaar. Muziek betekende alles voor hem. Naast Euphonia was hij medeoprichter en dirigent van de muziekverenigingen Crescendo in Rekken en de Eendracht in Haarlo. Ook gaf hij voor de oorlog leiding aan het orkest van de Rekkense Inrichtingen, van Amicitia in Geesteren en de Groenlose Burgerharmonie.  Met deze korpsen sleepte hij veel prijzen in de wacht.  Uit dit boek bleek al dikwijls, dat Euphonia nooit een vergeefs beroep op hem deed in moeilijke tijden.  De verenigingsleden brachten hem naar zijn graf, waar voorzitter J. Olthof een in memoriam sprak.

Meer aandacht voor een bejaard man

In de najaarsvergadering kwam de vraag aan de orde, wie de tweede repetities zou gaan leiden. Ordelman, die daarmee ervaring had meende ‘dat degene die het doet, nog wordt uitgelachen op de koop toe.’ In de volgende vergadering weerhield dit H. Menkhorst jr. er niet van om deze taak op zich te nemen.
Een jaar later kwam het deelnemen aan een concours weer aan de orde. Voorzitter Olthof betreurde, dat het resultaat in lrnsum was tegengevallen. Zonder iemand iets te willen verwijten, vroeg hij zich af of ieder zich voor 100% had ingezet. ‘Hij stelde H. Bartelink ten voorbeeld, die elke zondagmorgen vier of vijf leerlingen had.’
Het oude papier, zo werd gezegd, bracht fl 80,- tot fl 90,- per maand op.  In 1997. is de opbrengst ongeveer fl 1400,- per maand.
H. Floors wilde meer fatsoen tijdens de repetities: “Al legt de dirigent wat uit, er is geen enkele aandacht voor zo’n bejaard man.” In de pauzes van de vergaderingen zorgde het Damescomité voor koffie en een rokertje.

In 1965 was er een nieuwigheid tijdens de pauze. Helmink en H. Menkhorst hadden er voor gezorgd, dat de keuzenummers van het komend concours op grammofoonplaten waren te beluisteren.

Bart Floors overleden

Op 23 april 1965 overleed Bart Floors in de leeftijd van 87 jaar.  Hiermee ging de laatste van de oprichters heen.  In zijn verenigingstrouw was hij een voorbeeld voor velen. Toen hij tijdens het concours in Laren de wimpel voor de vereniging in ontvangst mocht nemen, stonden de tranen in zijn ogen. Tot aan zijn dood bleef hij het wel en wee van Euphonia met belangstelling volgen.  Bij het graf speelde het orkest ‘Blijf bij mij Heer’.

70 jarig jublieum

In 1966 constateerde de voorzitter, dat de sfeer in de vereniging de laatste tijd goed was.  Wij vermelden dit, omdat in een geschrift als dit de problemen relatief veel aandacht krijgen, gewoon omdat daar meer over te zeggen valt dan over dat wat goed gaat. In dat jaar besloot de Belangencommissie om fl 25.000,- bij elkaar te brengen voor een nieuw instrumentarium.
Nieuw was de afspraak, dat er tijdens de repetities niet meer zou worden gerookt.
H.Menkhorst Hzn., H.Menkhorst Gzn en de voorzitter waren van oordeel dat de muzikaliteit van Euphonia achteruit ging.  Dat was niet zo mooi met de viering van het 70-jarig bestaan voor de deur.

Het jubileumprogramma kende weinig verrassingen. Een noviteit was het diner, dat acht gulden per persoon kostte.  Inmiddels was eind 1966 al fl 20.000,- voor de nieuwe instrumenten ingezameld.  Om aan het resterend bedrag te komen, werd de contributie met een kwartje verhoogd en het overige werd geleend.  H. Bartelink vatte de mening van de leden samen in de onheilsvolle woorden: “Dit moeten we doen, anders gaat de vereniging ten gronde”.

Ondanks de sombere woorden die de dirigent Helmink daarover tegen zijn zoon had gesproken, was het jubileumconcert mooi. Voorzitter Olthof was er trots op dat de vereniging 70 leden en 20 leerlingen telde.

Hoogtepunt van de receptie vormde het aanbieden van de nieuwe instrumenten door J.G.A. Reesink, voorzitter van de belangencommissie. De gemeente Eibergen stelde een subsidie beschikbaar voor nieuwe instrumenten, wat een doorbraak betekende in het gemeentelijk subsidiebeleid voor verenigingen. Met het woord doorbraak valt wellicht het laatste hoofdstuk in het honderdjarig bestaan van Euphonia te typeren.